Nog vóórdat ik geboren werd, was er mijn vader. Mijn vader, Jac Algra, werd geboren in Den Haag op 17 oktober 1917 ten tijde van de Oktoberrevolutie in Rusland.

Doordat zijn moeder jong overleed en zijn vader moeite had om voor de kinderen te zorgen, belandde hij op jonge leeftijd in een weeshuis. In de crisistijd van de dertiger jaren koos hij er in 1938 voor om voor het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger te tekenen en vertrok nietsvermoedend naar Nederlands-Indië.

In 1950 keerde hij op eigen kracht terug vanuit De Oost naar Nederland, zijn vaderland. En zweeg over wat hem daar overkomen was. Een oorlog hoe pijnlijk dan ook waarover menig Nederlander door de wederopbouw weinig of niets meer wilde horen.

Het was in het jaar 1958 dat mijn vader in Zutphen – daar was hij toen nog vanuit de landmacht gelegerd – in het huwelijk trad met Jules Mommersteeg, mijn moeder.

Tijdens een open dag op de militaire kazerne aldaar ging mijn moeder vreemd met waarschijnlijk een kapitein van waaruit ik op 18 juli 1959 in Goirle geboren werd.

Mijn vader had al genoeg ellende doorstaan in Nederlands-Indië, streefde naar een gelukkig gezinnetje en accepteerde mij desondanks dat als wettig kind.

Echter over het KNIL-verleden werd niet gesproken, over de Tweede Wereldoorlog in Zuidoost Azië al evenmin.

Het bleef voor mij gissen wat zich daar voltrokken had en ook over het mysterie van wie mijn biologische vader zou zijn, zweeg men in alle talen!

Wanneer ik met mijn vader over Nederlands-Indië sprak, was het enige dat hij zei dat het een mooi land was. En ’s nachts beleefde hij vervolgens de oorlog door trauma’s en nachtmerries dan opnieuw.

In stilte maakte hij me – naast zijn werk bij PHILIPS Eindhoven – deelgenoot van zijn Indische en Molukse wereld door intensief – zonder dat zijn vrouw het wist – contacten met tal van vrienden en kennissen te onderhouden.

Door toedoen van mijn hoofdonderwijzer van de basisschool die ooit vroeg wiens ouders een actieve beleving bij de Tweede Wereldoorlog hadden, vertelde ik over ‘de oorlog die in het hoofd van mijn vader zich voltrok’, echter deze oorlog deed zich voor in Nederlands-Indië.

Zeer resoluut verbood hij me daarover óóit nog te spreken en verklaarde me terstond voor gek. Jarenlang heb ik dan ook gezwegen over wie mijn ouders waren, vooral mijn vader.

Beroerd was dat de trauma’s en nachtmerries van hem op mij zijn overgegaan.  Ik voelde me lange tijd meer toeschouwer van mezelf (“De Keerzijde”).

Gedurende de coronapandemie ben ik iedere dag een gedicht gaan schrijven, vanwaar uit inmiddels diverse dichtbundels ontstaan zijn.

Inmiddels heb ik méér dan 5000 gedichten geschreven, dit als een soort van traumaverwerking.

Ik dacht even dat dat zou stoppen zodra de coronapandemie voorbij zou wezen, maar niets is minder waar.

Voor de zekerheid heb ik het de man van Wieteke van Dort – hij is psychotherapeut – nog gevraagd of ik onverhoopt misschien toch gek zou wezen, maar hij verzekerde mij dat dit niet het geval was en raadde me aan om gedichten te blijven schrijven. Een soort zelftherapie als het ware.

In ieder geval hebben “Gordel van Smaragd” en “Vergeten verbinding. De Tweede Wereldoorlog in Zuid-Oost Azië” me opgeleverd wat er zich indertijd daar heeft voorgedaan, dankzij Jac Algra, mijn vader en Oom Adriaan Mommersteeg, SVD-priester op Flores.

Wat vergeten werd, werd bekend. Hierdoor leer ik meer van mezelf kennen, weet ik waarom ik moeite heb met onrecht en immer streef naar een maakbare wereld.